От первого звонка до слез расставания. Какие воспоминания унесут с собой во взрослую жизнь выпускники нашего учреждения образования?
Анастасія ПЛЯСКАЧ,
выпускніца ДУА “Сярэдняя школа №1 г.п. Карэлічы”:
– Для многіх гэта гучыць неверагодна, але я памятаю свой першы званок – дзень, калі ўпершыню пераступіла парог школы. Белыя банты, сукенка – усё як мае быць… Дарэчы, адзінаццаць гадоў назад я была самая маленькая сярод аднакласнікаў, таму мама вельмі доўга шукала на мяне форму (усміхаецца). Памятаю я і першы ўрок, дзе нам расказвалі пра такую вялікую і прыгожую краіну, як Беларусь. Увогуле, усё тады было такое новае, цікавае, незнаёмае…
Акрамя гэтага, яскравым момантам у школьным жыцці застанецца ўдзел у розных акцыях БРСМ, калі мы нешта стваралі, прыдумвалі, увасаблялі ў жыццё. Памятаю, як пасля аднаго з такіх мерапрыемстваў мне не хапіла часу падрыхтавацца да ўрокаў і на наступны дзень я атрымала дрэнную адзнаку па гісторыі (смяецца). А калі сур’ёзна, то больш за ўсё я ўдзячная сваёй школе за сяброў, якія дапамагалі ў цяжкую хвіліну і рабілі маё жыццё больш цікавым.
Ад вучобы ва ўніверсітэце чакаю не толькі новых ведаў, але і магчымасці знайсці для сябе хобі – занятак, які ў вольны час будзе радаваць мяне і натхняць. Вядома, развітвацца з чымсьці звыклым заўсёды цяжка, але я разумею: гэта неабходна. Спадзяюся, што студэнцтва стане для мяне яшчэ адной шчаслівай часткай жыцця, якая доўгія гады будзе прыемна грэць душу.
Аляксандр АЛЯКСАНДРАЎ,
выпускнік ДУА “Сярэдняя школа №1 г.п. Карэлічы”:
– Калі падагульніць маю вучобу ў школе, то, акрамя ўрокаў, мне запомніцца мой вопыт у якасці вядучага. Шматлікія мерапрыемствы, дзе мне давялося прадэманстраваць свае аратарскія магчымасці, – гэта цудоўныя яскравыя моманты, якія я забяру з сабой у далейшае жыццё. Справа ў тым, што гэта мне дазволіла стаць больш адкрытым і ўпэўненым у сабе, развіць новыя магчымасці свайго “Я”.
Нельга забыць і пра алімпіяды па беларускай мове і фізіцы, сумесныя вандроўкі і святы, якія мы адзначалі ўсім класам. Увогуле, я ўдзячны кожнаму з аднакласнікаў, якія былі побач усе гэтыя гады. Ведаеце, мне пашанцавала: што вучні, што настаўнікі – гэта цудоўны і дружны калектыў, які на працягу ўсяго школьнага жыцця чамусьці мяне вучыў, накіроўваў, развіваў. Вельмі спадзяюся, што мы будзем сустракацца на вечарах сустрэчы выпускнікоў, каб падзяліцца навінамі і не забыцца на агульнае мінулае.
Што тычыцца будучыні, то, вядома, страх нязведанага ёсць, але ці бывае інакш?.. Раней новае асяроддзе мне ўяўлялася не так яскрава, а цяпер яно ўжо на парозе… Ад вучобы ва ўніверсітэце я чакаю цікавых знаёмстваў, новых магчымасцей і, вядома, прафесійных ведаў. Пасля заканчэння планую вярнуцца на малую радзіму, каб быць побач з самымі роднымі і блізкімі мне людзьмі.
Сафія МІНЗАР,
выпускніца ДУА “Сярэдняя школа №1 г.п. Карэлічы”:
– Калі ўспамінаць школьнае жыццё, то за адзінаццаць гадоў было безліч момантаў, якія зараз здольныя выклікаць усмешку. Незлічоныя алімпіяды, конкурсы, канцэрты, вандроўкі і, вядома, урокі… Асабіста для мяне найбольш цікавымі былі руская мова і літаратура, бо настаўніца Наталля Вячаславаўна Шут, якая, дарэчы, нядаўна адзначала юбілей, выкладала настолькі цікава і арыгінальна, што можна было слухаць бясконца… Увогуле, яна вучыла нас не толькі прадмету – у першую чаргу, яна вучыла кожнага быць Чалавекам і заўсёды дзейнічаць па сумленні. Быў момант, калі мы ўсім класам спісалі тэст, але потым не вытрымалі і прызналіся. Ведаеце, што зрабіла настаўніца? Не павысіла голас, не прымусіла перапісваць, а раздрукавала нам грамату як самаму сумленнаму класу (усміхаецца). Але потым нам усё роўна стала сорамна і мы дружна пайшлі прасіць прабачэння.
Нельга забыць і летні палатачны лагер, дзе настаўнікі вучылі нас гатаваць ежу, распальваць вогнішча, ставіць палатку. Ведаеце, было настолькі цікава і пазнавальна, што я ўпэўнена: гэтыя навыкі яшчэ як спатрэбяцца! Ды і ўвогуле, хочацца падзякаваць усім настаўнікам за тое, што яны вучылі нас не толькі дакладным навукам – яны вучылі нас Жыццю.